چکیده :
رشد آدمی در زندگی تحول گرا امکان پذیر است و رکود او در زندگی ایستا به وقوع می پیوندد. اصولاً انسان با سرمایه فطری که در اختیار دارد جز در یک شرایط پویا و هدفمند به کمالات فردی و اجتماعی خود نمی رسد و دچار یک زندگی ارتجاعی می شود. زندگی ازتجاعی به توصیه های تغییر طلبانه دین مبین اسلام بی اعتنایی می کند و با سبک زندگی تحجرگرایانه، فرصت های ترقی را می سوزاند.